I kërkova gjyshes të më qepte një kopsë të këmishës që më ish këputur.
Më pa ëmbëlsisht dhe më tha :
“Zemra ime, eja këtu. Unë do t’i bëj të gjitha për ty? Do doja por nuk do jem gjithmonë. Duhet të mësosh ca gjëra, përndryshe si do t’ia bësh kur unë të mos jem më? Do t’i hedhësh gjërat sepse nuk di t’i ndreqësh? Gjithçka ndreqet zemër. Mbaje mend këtë. Gjithçka.”
Tek e shihja të hapte kutizën e drunjtë ku mbante gjilpërat ,kopsat e penjtë dhe gishtëzën e bronxtë… u përlota.
Ajo i përket atij brezi që qepnin e arnonin çorapet e grisura në vend që t’i hidhnin.
Atij brezi që i ndërronin llastikun të mbathurave, që pantallonat e burrave i kthenin e i qepnin sërish për fëmijët, që trikot e leshta që vjetëroheshin shqepeshin e bëheshin sërish bluza,pulovra e papuçe, që me copat e çarçafëve të vjetëruar qepnin këmishë e fustanë për më të vegjlit…
Sepse asgjë nuk hidhej poshtë, asgjë nuk çohej dëm. Ndërsa e shihja, ia ngula sytë unazës se saj të martesës që ajo nuk e ka hequr kurrë nga dora, megjithëse gjyshi ka vdekur vite më parë. Madje e mban edhe të tijën varur në qafë, si varëse.
Dhe … mendova për të gjitha herët që i është dashur të ndreqë në vend që të “hedhë” .
Për të gjitha herët që ka qepur e arnuar ato pesëdhjetë vite martesë.
Burimi: Lexoje, më pas do mendosh më qartë